In oktober vorig jaar startte bij AV’56 een in-house-opleiding voor Basis Looptrainer 3 (training geven). Ik was, net voor corona, als hulptrainer begonnen op de maandagavonden. Door corona waren er weinig opleidingen beschikbaar, en als ze al georganiseerd werden, waren ze ver weg. Gelukkig waren er genoeg gegadigden voor een cursus in Goes. Vijf AV’56’ers en een stuk of 10 enthousiastelingen van naburige verenigingen gingen van start.

De opleiding bestaat uit 6 workshops, ’s morgens in de klas, ’s middags met de hele club oefenen op de baan. Onze leerteksten kregen we via een ‘stack’, een niet heel overzichtelijk plekje ergens op internet. We kregen, zo zeiden onze leercoaches, allemaal puzzelstukjes aangereikt en aan het einde van de opleiding zouden we weten, hoe die in elkaar pasten. Ik nam het voor kennisgeving aan.

Verstopt in allerlei documentjes, die ook nog op verschillende plekken stonden, kwamen er aanwijzingen over hetgeen je allemaal in je mars moet hebben om op een bepaald moment examen te mogen doen. En dat moest voor eind dit jaar, want hierna ging de opleiding veranderen en dan kon het niet meer.

We hadden ook allemaal een praktijkbegeleider nodig, een door de wol geverfde trainer bij wie je je zes oefentrainingen deed, die vervolgens door hem/haar beoordeeld werden. Dat was ook wel even een gezoek, voor sommigen, maar uiteindelijk was iedereen voorzien.

In actie gezien

De meesten van jullie hebben ons ongetwijfeld in actie gezien, met moeilijke verhalen over loopscholing, kern 1 en kern 2, en allerlei theoretisch gedoe waar jullie waarschijnlijk niet op zaten te wachten. Sorry, het moest voor de opleiding. En bij deze dank voor jullie gewillige deelname.

Als je nu denkt dat een opleiding voor het geven van training zich hoofdzakelijk op de baan afspeelt, dan heb je het mis. De 6 oefentrainingen die we moesten geven, kostten bij elkaar waarschijnlijk een uur of 10. De administratie die erbij hoort, het volgens de regels der kunst invullen van het Voorbereidingsformulier Trainingen kost, zeker in het begin, vele uren meer.

Er moet van alles in staan, van het niveau van (een aantal) van de atleten tot en met de plaats waar je de pionnetjes denkt neer te zetten. Wat jij denkt te gaan doen, en wat je denkt dat het weer gaat doen. En liefst ook nog allemaal op de goede plek. Nou kan ik best leuk met de computer overweg, en ik krijg in de meeste gevallen prachtige volzinnen op papier, maar hier had ook ik een kluif aan.

Lijvig document

Als je nu denkt dat dat het was, dan heb je het weer mis. Er moest ook nog een lijvig document worden gefabriceerd dat ‘portfolio’ wordt genoemd. Ergens in de stack stond een niet heel vakkundig in elkaar gezet sjabloon van dit geval. Gevuld betreft het een veelvoud aan analyses en reflecties, plannen en schema’s en omvat het zeker 80 bladzijden. Vele, vele tientallen uren computerwerk dus.

Korte reflectie: ik lijd niet aan uitstelgedrag. Ik ben dus al begin dit jaar begonnen met het vullen van het portfolio, want ik wilde het vóór mijn vakantie, eind mei, afhebben. Dat lukte grotendeels, ik miste nog wat bijdragen van anderen, maar mijn conceptversie kon begin juni de deur uit. Er wordt eigenlijk maar naar 3 van de 9 hoofdstukken gekeken en/of afgevinkt als zijnde aanwezig. De rest is slechts vulling.

De hamvraag is eigenlijk: atleet + training = resultaat (beter/slechter). Daar moet het nodige over uitgezocht en verklaard worden. Dat had ik in eerste instantie niet voldoende gedaan. Ik heb het commentaar op mijn conceptportfolio gedeeld met enkele van mijn medestudenten in de hoop dat zij er hun voordeel mee konden doen en dat zij mogelijk mij een zetje in de goede richting konden geven. Ik was het ondertussen een beetje beu.

Samen naar het examen

De examinatoren hadden aangegeven dat ze niet voor iedereen iedere keer helemaal naar Zeeland wilden komen, we moesten dus maar gezamenlijk een datum kiezen en allemaal tegelijk examen doen. Of voor jezelf iets anders regelen. De keus voor het gezamenlijke examen viel op zaterdag 11 november. Ik vond het niet heel motiverend. We kregen allen een examinator toegewezen en tot mijn verbazing was dat voor enkelen van ons een van onze leercoaches.

Na m’n zomervakantie was het september en eigenlijk had ik besloten dat ik ermee ging stoppen. Ik had helemaal geen zin meer in al dat gedoe. Had me erop voorbereid. dat (om te beginnen) aan mijn praktijkbegeleider en enkele van mijn medestudenten te gaan vertellen. De medestudenten waren me voor. Ze zeiden: ‘Morgenavond gaan we na de training even bij elkaar zitten en dan kunnen we even wat zaken bespreken voor de portfolio’s’.

Hernieuwde poging dus. Nou lijkt atleet + training = resultaat vrij voor de hand liggend, maar bij mij viel het kwartje niet zo snel. Maar, na wat aanpassingen heb ik nogmaals het concept ter beoordeling ingestuurd. Het antwoord van de leercoaches bleef zolang uit, dat ik het ding ook maar meteen in de stack heb gemikt voor beoordeling door de examinator. De tijd begon ook een beetje te dringen en mijn geduld begon ook enigszins op te raken! Mijn vele volzinnen ten spijt was het resultaat niet goed genoeg. Een schamele 21 punten, waar er tenminste 29 nodig waren.

Hij zou beter moeten lezen 

Het commentaar dat ik kreeg was wel van dien aard dat ik tot de conclusie kwam, dat deze examinator beter moest lezen. Oké, ik was ergens een loopscholingsdoel vergeten te benoemen, maar die andere vijf keer had ik ze wel vermeld. Hij had wat specifieke vragen (die kon ik gewoon beantwoorden) en mopperde wat over bijdragen van anderen. Hij miste wat zaken die wél vermeld waren, maar op andere plekken dan waar hij gekeken had.

Hij had ook commentaar op de berekende looptijden van een van de trainingen. En dat is wel een puntje. Ik ben geen rekenaar. Taal is, zeg maar, meer mijn ding, dus ik moet het hebben van de verschillende schema’s en rekenapps, en die geven niet zelden verschillende uitkomsten. Soms betreft dat afrondingsverschillen, maar er zitten ook gewoon fouten in. Je moet het maar net zien.

Als laatste werd mij verweten dat ik mijn meerwaarde als trainer niet duidelijk had gemaakt. Afgezien van het feit dat ik niet wist dat dat moest, is het jezelf op de borst slaan vanwege je vermeende kwaliteiten echt niet mijn ding. Ik vond het eigenlijk allemaal niet heel wereldschokkend.

Rechtgepraat wat krom was 

Terug achter de computer dus, mijn onuitputtelijke collectie volzinnen weer tevoorschijn gehaald, alles wat krom was rechtgepraat, en een enkele aanvulling en verbetering toegevoegd. Ik geef ruiterlijk toe dat ik niet heel vriendelijk ben geweest, ik was eigenlijk mega-geïrriteerd, vooral door dat trainersmeerwaarde-verhaal. Ik verwachtte er dus niet veel van. Maar kijk, een verbazingwekkende 33 punten. Joepie!

Als je denkt dat dit het dan toch wel was, dan zit je er helaas wéér naast. Voor het examen moet uiteraard weer een Voorbereidingsformulier Trainingen gemaakt worden. Dat kon ik ondertussen wel. Dacht ik. Desondanks kreeg ik weer een opmerking over looptijden, die ik eigenlijk niet kan plaatsen met het dreigement dat daar op het examen over gesproken zou worden. “We zien wel”, dacht ik.

De examendag brak aan met een lekker zonnetje. Ondanks een enkel klein buitje hadden we een prima dag buiten. Het was bijna feestelijk, zo veel mensen over de vloer, oude bekenden, veel lopers van onze eigen vereniging die proefkonijn wilden zijn (waarvoor nogmaals dank!) of ons kwamen aanmoedigen. Koffie, thee, bolussen: de stemming was prima.

Het was een succesvolle dag. Alle 6 kandidaten geslaagd, een resultaat om trots op te zijn. En AV’56 is weer 4 gediplomeerde trainers rijker.

En als je dacht dat dit het was, dan is dat nu eens een correcte gedachte! Dank voor je aandacht :-).

Als je de foto’s van de examendag nog eens wil bekijken, klik dan hier: https://av56.nl//fotoalbum/action/view/catid/1194

Marlies

FOTO: Marlies bij de diploma-uitreiking. Rechts haar examinator. (Foto: Huib Boogert).